مثنوی استغفار

1)         بود در شهری کفن دزدی سکون

        در کفن دزدی بدی اهل فنون
......
2)         روزگاری رفت تا دختی بمرد
        مادر دختر زهجرش غم بخورد
.......
3)         آمد آن مادر به سوی مرد دزد
        تا دهد مرد لعین را دستمزد
......
4)         تا ندزدد کفن آن دخت گرام
        از برایش کرد مادر صد کرام
......
5)         گفت او را می دهم انعام تو
        می کنم پا بوس و صد اکرام تو
......
6)         دخترم مرده است دیری ای جوان
        کرده ام او را به گوری من نهان
......
7)         هر چه خواهی میدهم تا صد فزون
        وانچه گویی می کنم ای بوالفسون
......
8)         گفت آن مرد بد اندیش و گوهر
        می ندزدم من کفن آسوده سر
......
9)         پیرزن شکری بکرد و رفت زود
        آمدی شیطان به سوی مرد زود
......
10)       کرد شیطان وسوسه او را عیان
        تا بدزدد کفن آن دخت جوان
......
11)       اولش مردک ندادی حرف گوش
        لیکن اش گشتی پس از چندی خموش
......
12)       شد هراسان سوی قبرستان به دم
        گشت چندی قبرها را بیش و کم
......
13)       ناگهان پیدا نمودی قبر را
        بهر کندن کرد فانی صبر را
......
14)       ساعتی بگذشت زان کندن عیان
        تا رسیدش بر کفن آن بد نهان
......
15)       با تقلایی کشیدش سوی خود
        تا گرفت آن کفن با بازوی خود
......
16)       آسمان آن شب بدی مهتاب گون
        شد جسد از فرط نورش ناب گون
......
17)       تا بدید این صحنه آن نامرد دون
        آمدی شیطان به سویش با فسون
......
18)       گفت ای شیطانک آدم نما
        کاری ات باقیست، وآن این دم نما
......
19)       در دم آن نامرد فعل آغاز کرد
        نفخ یوم الواقعت را ساز کرد
......
20)       چون به اتمامش رسید آن فعل بد
        شد به سوی خانه اش آن بی خرد
......
21)       ناگهان آمد صدایی از پی اش
        کی گنهکار لعین بد کِیّش
......
22)       کفن من را می بدزدی پس چرا ؟
        بر جنابت باقیم کردی چرا؟
......
23)       حال باید تا قیامت من چنین
        با تنی ناپاک مانم در زمین
......
24)       رفت آن نامرد سوی خانه اش
        تا که آرامش کند کاشانه اش
......
25)       بعد چتدی کان مصیبت شد حدیث
        روز و شب راحت نمی دید آن خبیث
......
26)       از عذاب دنیوی راحت نبود
        بر عذابش ناله دختر فزود
......
27)       شد مصمم تا رود سوی مدین
        تا که یابد بیت خیر المرسلین
......
28)       بی محابا می دوید آن خیره سر
        سوی بیت اقدس خیرالبشر
......
29)       می دوید او چون زنی کاندر عزاست
        چون زنی کز داغ طفلش در بُکاست
......
30)       دید سلمان را به زیر سقف در
        گفت سلمان کی هراسان از خطر
......
31)       از چه رو اینگونه مضطر گشته ای
        تا چنین سوی پیمبر گشته ای
......
32)       گفت بگذار ای صحابی رسول
        تا کنم فیض حضورش را حصول
......
33)       ناگهان دید آن امین کبریا
        آن هراسان مردک بد فعل را
......
34)       گفت آن مرد لعین بد سرشت
        من گناهی کرده ام بسیار زشت
......
35)       گفت حضرت کی گناهت چون بود
        کاین چنین چشمت چو کاسه ی خون بود
......
36)       گفت مردک من گناهی کرده ام
        کز معاصی گوی سبقت برده ام
......
37)       شد گناهم برتر از صحرا و بحر
        برتر از جو و زمان و خشم و قهر
......
38)       برتر از هر آنچه گویی در جهان
        از زمین برتر فراتر ز آسمان
......
39)       گفت حضرت می رسد بر عرش او
        گفت بالاتر بود از عرش او
......
40)       گفت از غضب خدا بالا بود؟
        زانکه غضبش زیر رحمتها بود
......
41)       رحمت باریتعالی ماوراست
        وز غضب برتر همان رحم خداست
......
42)       گفت از رحمش گناهم بیشتر
        وین گنه ساز مرا دل ریشتر
......
43)       ناگهان افروخت پیغمبر عیان
        سخت زد فریاد بر آن بد نهان
......
44)       کی گنه کرده چه باشد آن گنه
        کین چنین کردست جانت را تبه
......
45)       گفت آن نامرد کامل ماجرا
        کرد پیغمبر نگاهی مر ورا
......
46)       گفت دوری کن ز من ای خیره سر
        ترسم اینک آتشی آید بتر
......
47)       هم تو را سوزد که کردی آن خطا
        هم مرا زان سان که می باشم به جا
......
48)       زین سخن مردک گریزان شد زجا
        رفت سوی کوه و صحرا در قفا
......
49)       کند چاهی رفت تا سر اندر آن
        کرد خاک اندر میان آن مکان
......
50)       ناله می زد گریه می کردی مدام
        اشک و آهش بود از دم تا به شام
......
51)       هی بگفتی ای خدا بخشا مرا
        من گنه کردم ندانستم خدا
......
52)       از گداز و سوز و آهش می نکاست
        زانکه می دانست جانش در فناست
......
53)       هی نوای یارب و رب می زدی
        وین نوا از صبح تا شب می زدی
......
54)       می بگفت استغفرالله العظیم
        از هراس آن گناه بس عظیم
......
55)       از صدایش مار و حیوانات هم
        طایران و وحش بس اوقات هم
......
56)       سوی او رفتند و دورش بس جمیع
        ناله با نالش بکردندی بدیع
......
57)       او چهل روزی نمودی نال و آه
        وز هراسش گریه می کردی به چاه
......
58)       از چهل بگذشت حالش بیش هم
        وز فغان بگذشت دادش بیش و کم
......
59)       حضرت حق دید این نالیدنش
        اشک و آه و سوز و بس زاریدنش
......
60)       داد فرمان جبرییلش را که ای
        می روی سوی رسول نیک پی
......
61)       می کنی بر وی کرام و صد سلام
        بعد از آن اش باز گویش این کلام
......
62)       بنده ای را زار و نالان یافتم
        وز گناهش دیده گریان یافتم
......
63)       از گناهش چشم پوشم زانکه او
        از گناهش توبه کردی مو به مو
......
64)       وز گناهش چشم پوشم زانکه من
        روح او را دیده ام اندر محن
......
65)       از گناهش من گذشتم ای شفیع
        جایگاهی می دهم او را رفیع
......
66)       در بهشت و جنتش جایی دهم
        در جوار خویش ماوایی دهم
......
67)       رو به سویش گو به او این مژده را
        توبه اش مقبول و جانش در بقا
......
68)       رفت پیغمبر به سویش تا دهد
        مژده بخشیدن آن فعل بد
......
69)       گفت او را توبه کردی از گناه
        در مدین آی و برآ از قعر چاه
......
70)       زانکه رحمت شامل حالت شدی
        اینک ای توّاب خوش حالت شدی
......
71)       چون شنید این ماجرا آن نیک روز
        شکر الله کردی و فارغ ز سوز
......
72)       او برآمد از چهش خوشحال و شاد
        وز حصول معرفتها دلگشاد
......
73)       توبه اش گشتی چو مقبول خدا
        دیگرش ننمود او سوز و نوا
......
74)       بل نمودی دست خود سوی خدا
        از برای حاجتی و هم دعا
......
75)       کی خدای مهربان و پر عطا
        رحم خود شامل نمودی حال ما
......
76)       اینک از تو حاجتی دارم کزان
        جان من فرخنده گردد همچنان
......
77)       این تن خاکی کند عاصی مرا
        من نمیخواهم تنم را ای خدا
......
78)       جان من بستان و روحم را رها
        تا که یابم فیض دیدار تو را
......
79)       چون شنید این ماجرا باریتعال
        چون بدید او بنده اش را در کمال
......
80)       جان او بستاند و روحش را رها
        تا که یابد فیض دیدار ورا
......
81)       فیض دیدار خدا آن کس برد
        تا سوی زشتی و پستی نرّود
......
82)       هر کسی سوی پلیدی می رود
        روح او با شیطنت همره شود
......
83)       توبه از بهر گنهکاری بود
        بی گناهی به ز توّابی بود
......
84)       بی گناهی سهل باشد از تواب
        نار دوزخ شد گناهت را جواب
......
85)       این مثالی بود از بهرت که تا
        ره بیابی سوی راه اولیا
......
86)       این مثل با این سخن پایان شود
        زین سخن جنت تو را خواهان شود
......
87)       از معاصی و گنه می کن حذر
        تا نیاید مر تو را خواری به سر
......
88)       گر گناهی کرده ای توبه بکن
        وز برای بخششش ندبه بکن
......
89)       چون خدا باشد رحیم الراحمین
        رحمتش را شامل حالت ببین
......
90)       رحمت باریتعالی ماوراست
        وز غضب برتر همان رحم خداست.
....................................................................
این مثنوی که ماجرایی واقعی که در صدر اسلام  رخ داده است را باز گو می کند در سال 1367 در پی بازگویش شفاهی یکی از دوستان که سالهاست از او بی اطلاعم به نام آقای ابراهیم محمدی حاجی سروده شده است. خدا خیرش دهد.